Repertuar:

Opowieść o pierwszym nowohuckim teatrze – Nurt, założonym w 1952 roku przez Jana Kurczaba, felietonistę, literata i inżyniera chemika, związanego ze środowiskiem Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

Większość aktorów Nurtu stanowili robotnicy budujący Nową Hutę, którzy własnymi rękami zbudowali również teatralny barak. Spektakl stawia pytania o sens tworzenia sztuki i rolę, jaką w życiu społecznym odgrywa teatr i jego twórcy. To również opowieść o człowieku dotkniętym wojenną traumą, który miał odwagę przeciwstawić się władzy i historia starcia z systemem, który sprawił, że Nurt przestał istnieć i na wiele lat został wyparty z nowohuckiej pamięci.

W podwójnej roli – Jana Kurczaba i Białego Kruka – zobaczymy Jerzego Światłonia. W pozostałych rolach: Hannę Bieluszko, Barbarę Jonak, Tomasza Augustynowicza i Dominika Strokę. Podobnie jak w przypadku faktycznego Teatru Nurt obok zawodowych aktorów na scenie pojawią się również amatorzy. Wśród nich m.in. Tomasz Talerzak i Agnieszka Fliśnik, której dziadek budował Nową Hutę. Podczas spektaklu usłyszymy muzykę na żywo w wykonaniu Dominika Strycharskiego. Na scenie pojawi się również Chór Murów, w skład którego wejdą aktorzy-amatorzy.

Opowieść o pierwszym nowohuckim teatrze – Nurt, założonym w 1952 roku przez Jana Kurczaba, felietonistę, literata i inżyniera chemika, związanego ze środowiskiem Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

Większość aktorów Nurtu stanowili robotnicy budujący Nową Hutę, którzy własnymi rękami zbudowali również teatralny barak. Spektakl stawia pytania o sens tworzenia sztuki i rolę, jaką w życiu społecznym odgrywa teatr i jego twórcy. To również opowieść o człowieku dotkniętym wojenną traumą, który miał odwagę przeciwstawić się władzy i historia starcia z systemem, który sprawił, że Nurt przestał istnieć i na wiele lat został wyparty z nowohuckiej pamięci.

W podwójnej roli – Jana Kurczaba i Białego Kruka – zobaczymy Jerzego Światłonia. W pozostałych rolach: Hannę Bieluszko, Barbarę Jonak, Tomasza Augustynowicza i Dominika Strokę. Podobnie jak w przypadku faktycznego Teatru Nurt obok zawodowych aktorów na scenie pojawią się również amatorzy. Wśród nich m.in. Tomasz Talerzak i Agnieszka Fliśnik, której dziadek budował Nową Hutę. Podczas spektaklu usłyszymy muzykę na żywo w wykonaniu Dominika Strycharskiego. Na scenie pojawi się również Chór Murów, w skład którego wejdą aktorzy-amatorzy.

Opowieść o pierwszym nowohuckim teatrze – Nurt, założonym w 1952 roku przez Jana Kurczaba, felietonistę, literata i inżyniera chemika, związanego ze środowiskiem Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

Większość aktorów Nurtu stanowili robotnicy budujący Nową Hutę, którzy własnymi rękami zbudowali również teatralny barak. Spektakl stawia pytania o sens tworzenia sztuki i rolę, jaką w życiu społecznym odgrywa teatr i jego twórcy. To również opowieść o człowieku dotkniętym wojenną traumą, który miał odwagę przeciwstawić się władzy i historia starcia z systemem, który sprawił, że Nurt przestał istnieć i na wiele lat został wyparty z nowohuckiej pamięci.

W podwójnej roli – Jana Kurczaba i Białego Kruka – zobaczymy Jerzego Światłonia. W pozostałych rolach: Hannę Bieluszko, Barbarę Jonak, Tomasza Augustynowicza i Dominika Strokę. Podobnie jak w przypadku faktycznego Teatru Nurt obok zawodowych aktorów na scenie pojawią się również amatorzy. Wśród nich m.in. Tomasz Talerzak i Agnieszka Fliśnik, której dziadek budował Nową Hutę. Podczas spektaklu usłyszymy muzykę na żywo w wykonaniu Dominika Strycharskiego. Na scenie pojawi się również Chór Murów, w skład którego wejdą aktorzy-amatorzy.

Opowieść o pierwszym nowohuckim teatrze – Nurt, założonym w 1952 roku przez Jana Kurczaba, felietonistę, literata i inżyniera chemika, związanego ze środowiskiem Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

Większość aktorów Nurtu stanowili robotnicy budujący Nową Hutę, którzy własnymi rękami zbudowali również teatralny barak. Spektakl stawia pytania o sens tworzenia sztuki i rolę, jaką w życiu społecznym odgrywa teatr i jego twórcy. To również opowieść o człowieku dotkniętym wojenną traumą, który miał odwagę przeciwstawić się władzy i historia starcia z systemem, który sprawił, że Nurt przestał istnieć i na wiele lat został wyparty z nowohuckiej pamięci.

W podwójnej roli – Jana Kurczaba i Białego Kruka – zobaczymy Jerzego Światłonia. W pozostałych rolach: Hannę Bieluszko, Barbarę Jonak, Tomasza Augustynowicza i Dominika Strokę. Podobnie jak w przypadku faktycznego Teatru Nurt obok zawodowych aktorów na scenie pojawią się również amatorzy. Wśród nich m.in. Tomasz Talerzak i Agnieszka Fliśnik, której dziadek budował Nową Hutę. Podczas spektaklu usłyszymy muzykę na żywo w wykonaniu Dominika Strycharskiego. Na scenie pojawi się również Chór Murów, w skład którego wejdą aktorzy-amatorzy.

Na początku była książka, w której Mateusz Pakuła zawarł pisaną ex post, ale w formie dziennika, kronikę umierania swego ojca. Rzecz przejmująca szczerością, intymne wyznanie miłości, żalu i wściekłości, że nie można było skrócić cierpień konającego człowieka. Jeden z najciekawszych polskich dramaturgów i najbardziej oryginalnych reżyserów postanowił jednak nie zamykać tej historii i poddał ją próbie sceny. Rozpisał narrację na pięciu fantastycznych aktorów, a ci dali jej nowy, dla wielu nieoczekiwany wymiar. W relację, której autor nie szczędzi nam nawet najbardziej drastycznych szczegółów, wkradł się bowiem podszyty rozpaczą śmiech. Działa jak wentyl bezpieczeństwa, by łatwiej było to teatralne i życiowe doświadczenie wytrzymać. Do granic bezkompromisowy spektakl jest krzykiem o prawo do eutanazji, bluzgiem przeciw zakłamanemu polskiemu społeczeństwu i nie kryjącej się z najlepszym samopoczuciem kościelnej hierarchii. Spektakl brał udział w niemal wszystkich najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, gdzie za każdym razem jest odbierany jako coś więcej niż normalne przedstawienie. Stąd niekończące się długo po zakończeniu rozmowy z artystów z widzami, prawdziwe ich spotkanie. Do tego wiele nagród, z Grand Prix zeszłorocznej Boskiej Komedii i Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej oraz nagrodą zespołową dla wszystkich wykonawców na Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu.

Na początku była książka, w której Mateusz Pakuła zawarł pisaną ex post, ale w formie dziennika, kronikę umierania swego ojca. Rzecz przejmująca szczerością, intymne wyznanie miłości, żalu i wściekłości, że nie można było skrócić cierpień konającego człowieka. Jeden z najciekawszych polskich dramaturgów i najbardziej oryginalnych reżyserów postanowił jednak nie zamykać tej historii i poddał ją próbie sceny. Rozpisał narrację na pięciu fantastycznych aktorów, a ci dali jej nowy, dla wielu nieoczekiwany wymiar. W relację, której autor nie szczędzi nam nawet najbardziej drastycznych szczegółów, wkradł się bowiem podszyty rozpaczą śmiech. Działa jak wentyl bezpieczeństwa, by łatwiej było to teatralne i życiowe doświadczenie wytrzymać. Do granic bezkompromisowy spektakl jest krzykiem o prawo do eutanazji, bluzgiem przeciw zakłamanemu polskiemu społeczeństwu i nie kryjącej się z najlepszym samopoczuciem kościelnej hierarchii. Spektakl brał udział w niemal wszystkich najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, gdzie za każdym razem jest odbierany jako coś więcej niż normalne przedstawienie. Stąd niekończące się długo po zakończeniu rozmowy z artystów z widzami, prawdziwe ich spotkanie. Do tego wiele nagród, z Grand Prix zeszłorocznej Boskiej Komedii i Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej oraz nagrodą zespołową dla wszystkich wykonawców na Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu.

Na początku była książka, w której Mateusz Pakuła zawarł pisaną ex post, ale w formie dziennika, kronikę umierania swego ojca. Rzecz przejmująca szczerością, intymne wyznanie miłości, żalu i wściekłości, że nie można było skrócić cierpień konającego człowieka. Jeden z najciekawszych polskich dramaturgów i najbardziej oryginalnych reżyserów postanowił jednak nie zamykać tej historii i poddał ją próbie sceny. Rozpisał narrację na pięciu fantastycznych aktorów, a ci dali jej nowy, dla wielu nieoczekiwany wymiar. W relację, której autor nie szczędzi nam nawet najbardziej drastycznych szczegółów, wkradł się bowiem podszyty rozpaczą śmiech. Działa jak wentyl bezpieczeństwa, by łatwiej było to teatralne i życiowe doświadczenie wytrzymać. Do granic bezkompromisowy spektakl jest krzykiem o prawo do eutanazji, bluzgiem przeciw zakłamanemu polskiemu społeczeństwu i nie kryjącej się z najlepszym samopoczuciem kościelnej hierarchii. Spektakl brał udział w niemal wszystkich najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, gdzie za każdym razem jest odbierany jako coś więcej niż normalne przedstawienie. Stąd niekończące się długo po zakończeniu rozmowy z artystów z widzami, prawdziwe ich spotkanie. Do tego wiele nagród, z Grand Prix zeszłorocznej Boskiej Komedii i Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej oraz nagrodą zespołową dla wszystkich wykonawców na Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.

„Tajemniczy ogród” to spektakl, który wyrasta z inspiracji powieścią Frances Hodgson Burnett, a przede wszystkim – z fascynacji tytułowym miejscem. Zapisany w powieści ogród staje się punktem wyjścia do opowieści o osobach, roślinach, zwierzętach i innych, niemających swojej precyzyjnej nazwy zjawiskach (jak ruchy powietrza, zachody słońca, światło i cień) oraz o zachodzących pomiędzy nimi relacjach. To opowieść o tym, jak elementy przyrody i krajobrazu doświadczają się nawzajem i jak człowiek może pełniej i bardziej świadomie wchodzić w relacje z pejzażem i ekosystemem, którego jest częścią. 

Tajemniczy ogród to miejsce przemiany, w którym zmienia się perspektywa, weryfikują się priorytety i punkty odniesienia. To  laboratorium relacji. Miejsce spotkania z innym. Miejsce wymiany, czułości, wychylenia się ku tym, którzy i które są obok. To laboratorium utopii. Model utopii. Miejsce wyobrażania sobie optymalnych rzeczywistości i konstruowania ich. To miejsce medytacji. Przestrzeń służąca do wsłuchiwania się w to, co w sobie i obok siebie. To ekosystem. System organizmów połączonych ze sobą. To szkoła wrażliwości. Miejsce wyostrzania uważności na utopie i perspektywy istniejące w nas i wokół nas.